فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر آفريده‌اى از پيش خود آفريده‌اى را به مانند آنچه تو از جانب خود آن بندگانت را راهنمائى كرده‌اى راهنمائى مى‌نمود، به احسان و نعمت دادن وصف گشته، و به هر زبانى ستايش مى‌شد. پس تو راست سپاس تا آنجا كه راهى در سپاس تو يافت شود، و براى سپاس سخنى كه با آن ستوده شوى و معنى و مقصودى كه به سپاس بازگردد، باقى باشد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.