فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر آفريده‌اى از پيش خود آفريده‌اى را به مانند آنچه تو به آن بندگانت را از جانب خود راهنمائى كرده‌اى راهنمائى مى‌نمود به احسان و نعمت دادن وصف گشته و به هر زبانى ستايش شده مى‌بود، پس (تو كه آفريننده و راهنماى حقيقى هستى به ستودن شايسته‌تر مى‌باشى، از اينرو) پس تو را است سپاس تا آنجا كه راهى در سپاس تو يافت شود، و براى سپاس سخنى كه به آن ستوده شوى و معنى و مقصودى كه به سپاس بازگردد باقى باشد (تا آنجا كه بتوانيم تو را سپاس گزاريم)

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.