فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

بار خدايا، اگر يكى از آفريدگان تو، آفريده‌ى ديگر را چنان راهنمايى كرده بود كه تو بندگانت را راهنمايى كرده‌اى، او را به صفت انعام و احسان متصف مى‌ساختند و به هر زبان مى‌ستودندش. پس حمد و سپاس تو را، تا هر زمان كه سپاست توان گفت و تا آنگاه كه بر حمد تو لفظى باقى است و معنايى كه در اين طريق بهره‌اى از آن توان يافت.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.