فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

اگر يكى از آفريدگان تو ديگرى را به چيزى راه مى‌نمود كه تو بندگانت را به آن دلالت كرده‌اى، او را به نيكوكارى و نعمت دهى وصف مى‌كردند و به هر زبانى مى‌ستودند. پس حمد و ستايش براى توست تا آنجا كه راهى به سپاسى تو يافت شود و تا آن زمان كه لفظى كه با آن ستايش تو كنند و معنايى كه با آن حمد تو گويند، باقى باشد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.