و كسى كه معصيت و نافرمانى تو كرده با او به حلم و بردبارى (شتاب نكردن در كيفر او) رفتار نمودهاى، و كسى را كه (بر اثر گناهانى كه مرتكب شده) به خود قصد ستم نموده مهلت دادهاى، تو ايشان را به مداراى خود مهلت مىدهى تا هنگام رجوع و بازگشتن، و در مواخذه و كيفر ايشان شتاب نمىكنى تا هنگام توبه براى اينكه هلاك شوندهى ايشان برخلاف رضاى تو هلاك نشود، و بدبختشان به وسيلهى نعمت تو بدبخت نگردد (مستوجب عذاب نشود) مگر پس از بسيارى عذر داشتن و پس از پى در پى حجت و برهان بر او (چنانكه در قرآن كريم «س 4 ى 165» فرموده: رسلا مبشرين و منذرين لئلا يكون للناس على الله حجه بعد الرسل و كان الله عزيزا حكيما يعنى پيغمبران را فرستاديم كه «نيكان را» مژده دهند و «بدكاران را» بترسانند تا پس از فرستادن پيغمبران مردم را بر خدا حجت و برهانى نباشد «به اينكه كسى ما را به راه حق دعوت نكرده و ما هم نمىدانستيم» و خدا تواناى درستكار است. و اين اتمام حجت) از روى كرم و بخششى است از عفو و گذشت تو اى بخشندهى بزرگوار، و سودى است از مهربانى تو اى بردبار (كسى كه در كيفر شتاب نمىكنى)
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.