(خداوندا!) آن كه تو را معصيت كرده، با حلم و شكيبايى با او برخورد مىكنى و آن را كه بر نفس خود ظلم كند، مهلت و امان مىدهى تا توبه كنند، و در مجازات كردنشان صبر مىكنى تا توبه كنند، تا بدون رضايت تو هلاك نشوند و به نعمتت گرفتار بدبختى نشوند، مگر اين كه بهانهاى براى او نماند و با او اتمام حجت نموده باشى و اينها همه از روى كرم و از روى گذشت توست اى كريم و بزرگوار! و بهرهاى از محبت تو است اى بردبار.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.