فراز 16 از دعای 46 ( مهلت دادن و مدارا با گنه‌کاران )

خوان نعمت تو بر همه گسترده است و روزى و رزق تو براى عاصيان فراخ است چه جاى مطيعان، و حلم تو بر دشمنان جارى است چه جاى دوستان. اى كريمى كه از خزانه غيب گبر و ترسا وظيفه خور دارى دوستان را كجا كنى محروم تو كه با دشمنان نظر دارى پروردگارا عادت تو احسان با بدكاران است و منت تو مداراى با متعديان است تا آنجا مدارا مى‌كنى كه دشمنانت از بازگشت به تو غافل مى‌شوند، آنقدر مهلت مى‌دهى كه از معصيت فرسوده مى‌گردند تا به حال نزع برسند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.