و در آن روز كه مرا براى لقاى خود برانگيزى، شرمنده مكن و در برابر دوستانت رسوا مساز، و ياد خود را از خاطرم مبر و شكر تو را از من سلب مكن بلكه آن را، در حالات سهو و در مواقع غفلت جاهلان به نعمتهايت با من ملازم ساز و مرا ملهم كن كه بر آنچه به من عطا فرمودهاى ثناگويم و بر آنچه به سويم فرستادهاى اعتراف كنم.