و مرا در آن روز كه براى ملاقاتت برمىانگيزى، خوار و شرمنده مكن، و در برابر دوستانت رسوا منما، و يادت را از خاطرم مبر، و در برابر (مهر بىپايان و) لطفت ناسپاسم قرار مده، بلكه شكر و سپاس را در حالاتى كه منكران نعمتت غافلانه از ياد مىبرند، با من، ملازم ساز، و مرا ملهم نما و توفيق ده كه براى آنچه به من لطف فرمودهاى ثنا و شكر گويم، و به نعمتى كه عطا نمودهاى اعتراف نمايم.