فراز 114 از دعای 47 ( شکر و یاد خدا )

بار خدايا، آن روز كه براى ديدارت از گورم برمى‌انگيزى به خوارى‌ام مكشان، و برابر دوستانت بى مقدارم مكن، يادت را از يادم مبر، زبان سپاسگزاريت را از من مگير، بلكه در حالات بى خبرى، آنگاه كه نادانان از سپاس نعمت‌هايت بى‌خبرند، شكر و سپاست را بر زبانم روان گردان، و به من الهام كن كه بدانچه عطايم كرده‌اى، سپاست گويم، بدان خوبى‌ها كه مرا بخشيده‌اى معترف گردم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.