و آن روز كه مرا براى لقاى خويش برمىانگيزى خوار و ذليلم مكن در مقابل اوليا و دوستان خود رسوايم مساز و ذكر و يادت را از خاطرم مبر و شكرت را از من مگير بلكه در آن هنگام كه جاهلان از نعمتهاى تو در غفلتند مرا در حالات سهو و فراموشى به شكر خويش ملتزم دار و به من الهام كن كه ثنايت را به سبب آنچه به من عطا كردهاى بگويم و اعتراف كنم به آنچه كه ارزانىام داشتهاى.