فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

به هنگام فقر كه دست نياز به سوى تو دراز مى‌كنم مرا وامگذار و بدان اعمال كه به جاى آورده‌ام و نه در خور مقام جلال تو بوده تباهم مكن و چون دشمنانت دست رد به روى من مزن، كه من در برابر تو تسليمم و مى‌دانم كه حجت تو راست و تو به فضل و بخشايش سزاوارترى و در مقام احسان سود رساننده‌تر. تو سزاوارترى كه از تو بترسند. تو سزاوارترى كه از تو آمرزش خواهند. تو به عفو شايسته‌ترى تا به عقوبت كردن. تو به پوشيدن گناه نزديكترى تا به افشا كردن.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.