فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

آن دم كه حاجت خود پيش آورم، مرا وامگذار، و به كارهاى نيكى كه خودپسندى‌ام را سبب گرديده، در عذابم ميفكن، و آن دست رد كه بر سينه‌ى دشمنانت مى‌زنى، بر سينه‌ى من مزن. گوش من به فرمان توست، و مى‌دانم كه دليل و برهان تو راست است و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به نيكى و احسان خوكرده‌ترى. تو شايسته‌ى آنى كه از كيفرت بيم نمايند، و آنان را كه طاعت پيشه كرده‌اند، بيامرزى، عفو از تو زيبنده‌تر است تا عقوبت‌كردن، و تو به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا پرده‌درى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.