مرا به گاه نياز وامگذار و با كردههايم تباهم مساز دست رد به پيشانىام مزن چنان كه بر سينه دشمنانت زدى؛ كه من مطيع توام و مىدانم حجت از آن توست و فضل و كرم شايسته توست و تو به احسان نمودن خو گرفتهاى و مناسب توست كه ترسيده شوى و تو اهليت بخشش دارى. مىدانم كه بى گمان به آمرزيدن سزاوارترى تا عقاب كردن، و به پردهپوشى نزديكترى تا پرده دريدن.