فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و مرا به هنگام حاجت و نيازم به تو به خذلان و خوارى دچار مساز و مرا به خاطر كارهايم كه به پيشگاهت آورده‌ام هلاك مفرما و آن گونه كه با معاندان و دشمنان برخورد مى‌كنى، با من برخورد مكن. چرا كه من در برابر تو تسليم هستم، مى‌دانم كه حجت و دليل از آن توست و تو به فضل و بخشش سزاوارترى و به احسان خو كرده‌ترى و تو اهل تقوا و اهل مغفرت و آمرزشى و براستى كه تو نسبت به عفو كردن شايسته‌ترى تا اين كه كيفر دهى و به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا اين كه گناهان را آشكار سازى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.