فراز 120 از دعای 47 ( فتنه و بدی )

تو هرگاه به قومى اراده كنى، مشيت و اراده‌ى تو آن ملت را در بلا مى‌اندازد. خدايا مرا ببخش و از آن فتنه و آزمايش نجات ده در حالى كه به تو مى‌گريزم و به سوى تو پناه مى‌برم. خدايا چون وانداشتى مرا در گمراهى و رسوائى اين جهان در آن جهان هم مرا رسوا و مفتضح مساز،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.