فراز 121 از دعای 47 ( طلب نعمت و پرهیز از غفلت )

و اوائل نعمتهايت (نعمتهاى دنيوى) را با اواخر آنها (نعمتهاى اخروى) و سودهاى ديرينه‌ات (آنچه پيش از اين تاكنون عطا فرموده‌اى) را با تازه‌هاى آنها (آنچه پس از اين مى‌بخشى) براى من توام و جفت گردان، و چندان مرا مهلت مده و عمرم را طولانى و دراز مكن كه با آن دلم سخت شود (در قرآن كريم «س 19 ى 75» فرموده: قل من كان فى الضلاله فليمدد له الرحمن مدا حتى اذا راوا ما يوعدون اما العذاب و اما الساعه يعنى «اى پيغمبر ما به آنانكه به مال و دارائى و جاه و جلال مى‌بالند و خدا را نافرمانى مى‌كنند» بگو: كسانى كه در راه ضلالت و گمراهى‌اند «خلاف دستور شرع رفتار مى‌نمايند» خداى مهربان آنان را مهلت و طول عمر مى‌دهد تا هنگامى كه آنچه را بيم داده مى‌شوند ببينند، و آن يا عذاب و گرفتارى «در دنيا» يا فرارسيدن «سختى» روز قيامت است، و «س 57 ى 16» فرموده: فطال عليهم الامد فقست قلوبهم يعنى پس اهل كتاب «مانند يهود و نصارى» عمرهاشان «در غفلت و بى‌خبرى و آرزوى دراز» به طول انجاميد و «به سبب آن» دلهاشان سخت گرديد) و بر من مصيبت و سختى مفرست كه بر اثر آن نيكوئى و خوشى و بزرگيم برود، و مرا به پستى‌اى كه بر اثر آن منزلت و گرامى داشتنم (در نظر مردم) كوچك و خوار گردد، و عيب و زشتى‌اى كه به جهت آن مقام و ارزش من دانسته نشود گرفتار مساز

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.