فراز 125 از دعای 47 ( طلب بخشش و گشایش و توانگری )

و چنان كن كه نسيم دلنواز بخشايش تو و شيرينى مهر تو و روح و ريحان تو و مينوى نعمت تو را دريابم. و از گنج بى‌پايان خود طعم گواراى آسودگى خيال و فراغت بال به من بچشان تا به آنچه دوست مى‌دارى بپردازم و به كارى دست زنم كه مرا به تو نزديك گرداند و ارمغانى از ارمغانهاى خود نصيب من فرماى‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.