فراز 68 از دعای 47 ( نافرمانی و مخالفت بندگان )

ولى پس از آن فرمانش دادى و نپذيرفت؛ منعش كردى و باز نايستاد؛ از نافرمانى‌ات برحذر داشتى و او روى برتافت و به ارتكاب ناشايست آلوده شد. اما خدايا اين نه از روى ستيزه با تو بود و نه از سر گردن‌كشى؛ بلكه هواى نفس به آنچه از آن دورش كردى و ترسانده‌اى فراخواند و دشمن غدار تو و او در اين كار دستش گرفت و ياريش داد او در عين آگاهى از تهديدت مرتكب گناه شد و با اميد به عفوت و دلگرمى به گذشتت دست به گناه آلود. خدايا، با آن همه احسان كه در حق او كردى از ديگر بندگانت سزاوارتر بود كه هرگز نكند آنچه به جاى آورده.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.