فراز 69 از دعای 47 ( پناهندگی به رحمت خدا )

و اينك اين منم كه خوار و ذليل و فروتن و دلشكسته و ترسان و معترف به گناهان بزرگى كه بر دوش گرفته و خطاهاى سترگى كه مرتكب شده‌ام، و پناهنده به گذشت و چشم‌پوشى تو، و پناهنده به رحمت تو، و باورمند به اين كه هيچ پناه دهنده‌اى نمى تواند مرا از (عذاب) تو پناه دهد، و هيچ بازدارنده‌اى نمى‌تواند سپر بلايم از تو باشد، در برابرت قرار دارم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.