فراز 4 از دعای 50 ( عذاب پروردگار عین عدالت است )

چو من پا گذارم به راه گريز خدايا بجويى، بيابيم نيز پس اينك به درگاه تو خاكسار به پيش تو افتاده بر خاك خوار عذاب ار كنى نيك دانم سزاست ز تو شكوه‌ام بى‌گمان نابجاست عذاب ار نماييم عدل است و داد ببخشى اگر هست لطف و وداد ز بس بودم از عافيت بهره‌ور ندانسته‌ام هست حال دگر تو پوشاندى اين جامه را بر تنم ندانم ز شكرت چسان دم زنم

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.