فراز 8 از دعای 52 ( گرفتاری در فتنۀ لذّت )

پس، از تو درخواست مى‌كنم- اى آقاى من!- مثل درخواست كسى كه به جهت آرزوى درازش جان و روحش به بيهودگى مشغول است. و بدن و تنش به خاطر آرامش اعصابش غافل و بى‌خبر است. و قلب و دلش، فريفته و دلبسته‌ى نعمت‌هاى زيادى است كه به او داده شده است. و انديشه و فكرش نسبت به آينده‌اى كه به سوى آن پيش مى‌رود، كم و كوتاه است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.