از اين رو، اى مولاى من! از تو مىخواهم، همچون خواستن كسى كه به سبب آرزوهاى درازش از خويش غافل است و نفسش به پوچى گراييده است، و بدنش به سبب تنپرورى غافل، و دلش به سبب فزونى نعمت، فريفته شده و مجذوب بسيارى نعمتهاست، و انديشهاش دربارهى فرجام كارش از كار افتاده است.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.