فراز 1 از دعای 53 ( گناهانی که انسان را از گفتار باز می‌دارد )

وَالذُّنُوبُ الّتى‌ تُعَجِّلُ الْفَناءَ: قَطيعَةُ الرَّحِمِ، وَ الْيَمينُ الفاجِرَةُ وَ الْأقْوالُ الْكاذِبَةُ وَ الزِّنا وَ سَدُّ طَريقِ الْمُسْلِمينَ وَ ادِّعاءُ الْامامَةِ بِغَيْرِ حَقٍّ.«1»

گناهانى كه در نابودى افراد شتاب مى‌كند، قطع رحم، سخنان دروغ و زنا و سدّ راه مسلمانان كردن، و ادعاى امامت و رهبرى به ناحق است.

اصْبِرْ فَانَّ اللَّهَ سَيَعْجَلُ لَكَ فَرَجاً، قالَ: فَانْصَرَفْتُ وَ وَقَعَ الْوَباءُ فى‌ سَنَةِ احْدَى وَ ثَلاثينَ و مَائَةٍ فَماتُوا وَ اللَّهِ كُلُّهُمْ فَما بَقِىَ مِنْهُمْ احَدٌ قالَ: فَخَرَجْتُ، فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَيْهِ، قالَ: ما حالُ اهْلِ بَيْتِكَ؟ قالَ: قُلْتُ: قَدْ ماتُوا وَ اللَّهِ كُلُّهُمْ فَما بَقِىَ مِنْهُمْ احَدٌ، فَقالُ: هُوَ بِما صَنَعُوا بِكَ وَ بِعُقُوبَتِهِمْ ايَّاكَ وَ قَطْعِ رَحِمِهِمْ بُتِرُوا أَتُحِبُّ انَّهُم ضَيَّقُوا عَلَيْكَ، قالَ: قُلْتُ: إِى وَاللَّهِ.«2»

صبر كن خداوند براى تو گشايشى فراهم خواهد آورد. راوى گويد: من خوددارى كردم تا در سال صد و سى و يك وبائى آمد كه به خدا قسم همه هلاك شدند و يك نفر از آنها باقى نماند.پس از اين جريان به نزد امام صادق (عليه السلام) رفتم، همين كه مرا ديد، فرمود: حال اهل خانه‌ات چطور است؟ عرض كردم: به خدا همه آنها مردند و يك نفر از ايشان باقى نماند. فرمود: اين به واسطه آن رفتارى بود كه با تو كردند و آزارى كه به تو رساندند و قطع رحم كردند. آيا دلت مى‌خواست كه زنده باشند و بر تو تنگ گيرند، عرض كردم: آرى، به خدا سوگند.

مَنْ حَلَفَ عَلى‌ يَمينٍ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُ كاذِبٌ فَقَدْ بارَزَ اللَّهَ بِالْمُحارَبَةِ وَ انَّ الْيَمينَ الْكاذِبَةَ تَذَرُ الدِّيارَ بَلاقِعَ مِنْ اهْلِها وَ تُورِثُ الْفَقْرَ فِى الْعَقِبِ.«3»

كسى كه به دروغ قسم بخورد و بداند كه دروغ است به جنگ خدا رفته و همان قسم دروغ، خانه‌ها را بى‌صاحب و بى‌خانمان گرداند، و موجب فقر فرزندان گردد.

انْ حَلَفَ خَصْمى‌ اعْطِيهِ، فَقالَ شُرَيْحٌ، لِلرَّجُلِ قُلْ: بِاللَّهِ الَّذى‌ لا الهَ الَّا هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ، فَقالَ الْحَسنُ (عليه السلام): لا اريدُ مِثْلَ هذا، لكِنَ قُلْ: بِاللَّهِ انَّ لَكَ عَلَىَّ هذا وَخُذِ الْأَلْفَ، فَقالَ الرَّجُلُ ذلِكَ وَ اخَذَ الدَّنانيرُ، فَلَمَّا قامَ خَرَّ الى‌ الْارْضِ وَ ماتَ.«4»

اگر اين مرد قسم بخورد من پول را به او مى‌دهم شريح رو به آن مرد كرده گفت: بگو! به خداى يگانه كه داناى نهان و آشكار است قسم مى‌خورم؛ حضرت فرمود: نه، نمى‌خواهم اينطور قسم بخورى، بلكه بگو! به خدا من اين مبلغ را از تو طلب دارم و به دنبال آن هزار درهم را بگير.مرد همانگونه قسم خورد و پول را گرفت ولى به محض آنكه از جا برخاست، به رو افتاد و مُرد.

اذا ظَهَرَ الزِّنا مِنْ بَعْدى‌ كَثُرَ مَوْتُ الْفُجْأَةِ.«5»

هر گاه پس از من زنا شايع شود مرگ ناگهانى بسيار گردد.

يا مَعْشَرَ الْمُسْلِمينَ! إِيّاكُمْ وَ الزِّنا فَإِنَّ فِيهِ سِتَّ خِصالٍ: ثَلاثٌ فِى الدُّنْيا وَ ثَلاثٌ فِى الْآخِرَةِ، فَأَمَّا الَّتى فِى الدُّنْيا فَإِنَّهُ يُذْهِبُ بِالْبَهاءِ وَ يُورِثُ الْفَقْرَ وَ يَنْقُصُ الْعُمْرَ وَ أَمَّا الَّتى فِى الآخِرَةِ فَإِنَّه يُوجِبُ سَخَطَ الرَّبِّ وَ سُوءَ الْحِسابِ وَ الْخُلُودَ فِى النَّارِ.«6»

اى گروه مسلمانان! از زنا پرهيز كنيد كه در آخرت شش خصلت و اثر سوء وجود دارد: سه در دنيا و سه در آخرت، اما آن سه كه در دنيا است: جمال و زيبايى را مى‌برد و پريشانى و تنگدستى مى‌آورد و عمر را كوتاه مى‌كند، و اما آن سه كه در آخرت است: موجب خشم خدا و بدى حساب و هميشگى در آتش دوزخ گردد.

به اين سبب بر بنى‌اسرائيل لازم و مقرّر كرديم كه هر كس انسانى را جز براى حق، [قصاص‌] يا بدون آنكه فسادى در زمين كرده باشد، بكشد، چنان است‌ كه همه انسان‌ها را كشته، و هر كس انسانى را از مرگ برهاند و زنده بدارد، گويى همه انسان‌ها را زنده داشته است. و يقيناً پيامبران دلايل روشنى براى بنى‌اسرائيل آوردند، سپس بسيارى از آنان بعد از آن در روى زمين به [تجاوز از حدود حقّ و فساد و] زياده‌روى برخاستند.* كيفر آنان كه با خدا و پيامبرش مى‌جنگند، و در زمين به فساد و تباهى مى‌كوشند، فقط اين است كه كشته شوند، يا به دارشان آويزند، يا دست راست و پاى چپشان بريده شود، يا از وطن خود تبعيدشان كنند. اين براى آنان رسوايى و خوارى در دنياست، و براى آنان در آخرت عذابى بزرگ است.

رَجُلٌ إِشْتَرى‌ مِنْ رَجُلٍ ضَيْعَةً أَوْ خادِماً بِمالٍ اخَذَهُ مِنْ قَطْعِ الطَّرِيقِ أَوْ مِنْ سَرِقَةٍ هَلْ يَحِلُّ لَهُ ما يَدْخُلُ عَلَيْهِ مِنْ ثَمَرَةِ هَذِهِ الضَّيْعَةِ أَوْ يَحِلُّ لَهُ أَنْ يَطَأَ هذا الْفَرْجَ الّذى اشْتَراهُ مِنْ السَّرِقَةِ أَوْ مِنْ قَطْعِ الطَّرِيقِ. فَوَقَّعَ عَلَيْهِ السَّلامُ: لا خَيْرَ فى‌ شَى‌ءٍ، أَصْلُهُ حَرامٌ وَ لايَحِلُّ اسْتِعْمالُهُ.«10»

شخصى از مردى ملك كشتزارى يا خدمتكارى را با مالى كه از راهزنى يا دزدى گرفته، مى‌خرد، آيا ميوه و محصول آن كشاورزى و آميزش با آن كنيز حلال است يا نه؟ حضرت نوشتند: هيچ خيرى در آن نيست؛ اصلش حرام و استفاده از آن هم حلال نيست.

و [ياد كنيد] هنگامى كه ابراهيم را پروردگارش به امورى [دشوار و سخت‌] آزمايش كرد، پس او همه را به طور كامل به انجام رسانيد، پروردگارش [به خاطر شايستگى ولياقت او] فرمود: من تو را براى همه مردم پيشوا و امام قرار دادم. ابراهيم گفت: و از دودمانم [نيز پيشوايانى برگزين‌].[پروردگار] فرمود: پيمان من [كه امامت و پيشوايى است‌] به ستمكاران نمى‌رسد.

فَإِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِأَمْرِ هَذَا الْأُمَّةِ قَدِيمًا وَ حَديثاً؛ أَقْرَبُها مِنَ الرَّسُولِ وَ أَعْلَمُها بِالْكِتابِ وَ أَفْقَهُها فِى الدِّينِ؛ أَوَّلُهُمْ إِسْلاماً وَ أَفْضَلُهُمْ جِهاداً وَ أَشَدُّهُمْ بِما تَحْمِلُهُ الرَّعِيَّةُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ اضْطِلاعاً.«12»

شايسته‌ترين مردم به امر حكومت كسى است كه از همه مردم به رسول خدا نزديكتر باشد، به كتاب خدا داناتر و در دين فقيه‌تر باشد. در قبول اسلام بر ديگران سبقت داشته باشد، جهادش در راه خدا بهتر باشد. در انجام وظايف پيشوايى از همه نيرومندتر باشد.

قالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ: لَأُعَذِّبَنَّ كُلَّ رَعِيَّةٍ فِى الْإِسْلامِ أَطاعَتْ إِماماً جائِراً لَيْسَ مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ إنْ كانَتْ الرَّعِيَّةُ فى‌ أَعْمالِها بَرَّةً تَقِيَّةً ...«13»

خداوند عز و جل فرموده است: هر مردمى از امّت اسلام كه از پيشواى ستمگرى كه از سوى خداوند متعال نيست؛ فرمان برد عذاب خواهم كرد. هر چند آنان در كارهايشان نيكوكار و پرهيزكار باشند.

و روز قيامت كسانى را كه بر خدا دروغ بستند مى‌بينى كه صورت‌هايشان سياه است؛ آيا در دوزخ جايگاهى براى متكبّران نيست؟

قالَ: مَنْ قالَ: إِنِّى إِمامٌ وَ لَيْسَ بِإِمامٍ ...«15»

فرمود: در روز قيامت آنانى را كه به خدا دروغ بسته‌اند سيه روى مى‌بينى؛ مراد كسى است كه بگويد من امام هستم، در حالى كه امام نيست.

ثَلاثَةٌ لايُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لايُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ:
مَنِ ادَّعَى‌ إِمامَةً مِنَ اللَّهِ لَيْسَتْ لَهُ، وَ مَنْ جَحَد إِماماً مِنَ اللَّهِ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَ‌ لَهُما فِى الْإِسْلامِ نَصِيباً.«16»

سه نفرند كه خداوند در روز قيامت با آنان سخن نمى‌گويد و به صداقت آنان مهر تأييد نمى‌زند و عذابى دردناك دارند:

هر كه به دروغ ادّعاى امامت از جانب خدا كند و هر كه امام از جانب خدا را انكار كند و هر كه بپندارد كه اين دو فرد از اسلام بهره‌اى دارند.

مَنِ ادَّعَى الْامامَةَ وَ لَيْسَ مِنْ أَهْلِها فَهُوَ كافِرٌ.«17»

هر كه ادّعاى امامت كند در حالى كه شايستگى آن را ندارد، كافر است.

مَنْ خَرَجَ يَدْعُو النَّاسَ وَ فِيهمْ مَنْ هُوَ أَفْضَلُ مِنْهُ فَهُوَ ضالٌّ مُبْتَدِعٌ.«18»

هر كه قيام كند و مردم را به اطاعت خويش دعوت نمايد؛ با اينكه در ميان آنان برتر از او هست، چنين شخصى گمراه و بدعت گذار است.

فرزندم محمد كه دانش را مى‌شكافد. پس از او فرزندش جعفر است كه نام او نزد ساكنان آسمان صادق است. عرض كردم: چرا نام او صادق است؟ فرمود:زيرا پنجمين فرزندش به نام جعفر به دروغ ادّعاى امامت نمايد، او در نزد خدا جعفر كذّاب است كه بر خدا دروغ مى‌بندد در اين وقت اشك‌هاى امام جارى شده و فرمود: گويا مى‌بينم همان جعفر كذّاب خليفه ستمگر زمان را وادار به جستجوى ولىّ خدا و امام غائب كه خدا حافظ اوست، مى‌كند. پس همانطور شد كه فرموده بود.«20»

الذُّنُوبُ الَّتى‌ تَهْتِكُ الْعِصَمَ شُرْبُ الْخَمْرِ وَ اللَعِبُ بِالْقِمارِ وَ تَعاطى‌ ما يُضْحِكُ النَّاسَ مِنَ اللَّغْوِ وَ الْمِزاحِ وَ ذِكْرُ عُيُوبِ النَّاسِ وَ مُجالَسَةِ اهْلِ الرَّيْبِ.«22»

آن گناهانى كه پرده‌ها را مى‌درد عبارت است از: نوشيدن شراب، قماربازى، ردّ و بدل كردن سخنان بيهوده و شوخى براى خنداندن مردم، ذكر عيب‌هاى مردم، همنشينى با مردمان بدنام.

ما شَرِبْتُ خَمْراً قَطُّ لِانّى‌ عَلِمْتُ انّى‌ انْ شَرِبْتُها زالَ عَقْلى‌ وَ ما كَذَبْتُ قَطُّ لِانَّ الْكَذِبَ يَنْقُصُ المُرُوَّةَ، وَ ما زَنَيْتُ قَطُّ لِانّى‌ خِفْتُ أَنّى‌ اذا عَمِلْتُ عُمِلَ بى‌، وَ ما عَبَدْتُ صَنَماً قَطُّ لِانّى‌ عَلِمْتُ انَّهُ لايَضُرُّ وَ لايَنْفَعُ.«23»

من هيچ گاه شراب ننوشيدم چون مى‌دانستم اگر آن را بنوشم عقلم زائل مى‌گردد و هرگز دروغ نگفتم؛ زيرا دروغ نقص مردانگى است و هرگز زنا نكردم؛ زيرا ترسيدم كه همان عمل با من بشود (و ديگران با نواميس من زنا كنند) و هيچ گاه بتى را نپرستيدم؛ زيرا دانستم كه زيان و سودى ندارند و نمى‌رسانند.

مسلماً شيطان مى‌خواهد با شراب و قمار، ميان شما دشمنى و كينه [سخت‌] اندازد، و از ياد خدا و نماز بازتان دارد؛ آيا شما [از اين امور با همه زيان‌ها وخطراتى كه دارد] خوددارى خواهيد كرد؟

انَّ الرَّجُلَ لَيَتَكَلَّمُ بِكَلِمَةٍ فَيَضْحَكَ بِها جُلَساؤُهُ يَهوى‌ بِها ابْعَدُ مِنَ الثُّرَيا.«25»

گاهى انسان سخنى مى‌گويد تا همنشينان خود را بخنداند ولى همان سخن او را (از نظر هلاكت و بدبختى) به جايى دورتر از ثريّا ساقط مى‌كند.

انَّ الرَّجُلَ لَيَتَكَلَّمُ بِالْكَلِمَةِ فِى الْمَجْلِسِ لِيُضْحِكَهُمْ بِها فَيُهوى‌ فى‌ جَهَنَّمَ ما بَيْنَ السَّماءِ وَ الْارْضِ.«26»

گاهى مردى سخنى مى‌گويد تا اهل مجلس را بخنداند پس به سبب آن به فاصله آسمان و زمين در دوزخ فرومى‌رود.

يا مَعْشَرَ مَنْ اسْلَمَ بِلِسانِهِ وَ لَمْ‌يَخْلُصِ الْايمانَ الى‌ قَلْبِهِ لاتَذُمُّوا الْمُسْلِمِينَ وَ لاتَتَبَّعُوا عَوراتِهِمْ فَانَّهُ مَنْ تَتَبَّعَ عَوْراتِهِمْ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَوْرَتَهُ وَ مَنْ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَوْرَتَهُ يَفْضَحْهُ وَ لَوْ فى‌ بَيْتِهِ.«28»

اى مردمى كه به زبان اسلام آورده ولى ايمان در دلشان نرسيده! مسلمانان را نكوهش نكنيد و از عيب‌هاى آنان جستجو نكنيد، كه هر كس عيوب مسلمانان را جستجو كند خداوند عيب‌هاى او را دنبال كند و هر كه را خداوند عيبش را دنبال كند رسوايش نمايد، اگرچه در خانه‌اش باشد.

مَنْ وَقَفَ نَفْسَهُ مَوْقِفَ التُّهْمَةِ فَلايَلُومَنَّ مَنْ اساءَ بِهِ الظَّنَ.«29»

كسى كه خود را در جايگاه تهمت قرار دهد اگر مورد سوءظن كسى واقع شد او را سرزنش نكند.

مَنْ جالَسَ اهْلَ الرَّيْبِ فَهُوَ مُريبٌ.«30»

كسى كه با مردم متهم مجالست كند متهم گردد.

مَنْ اظْلَمَ اجيراً أَجْرَهُ احْبَطَ اللَّهُ عَمَلَهُ وَ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ ريحَ الْجَنَّةِ وَ انَّ ريحَها لَتُوجَدُ مِنْ مَسيرَةِ خَمْسِمِأَئةِ عامٍ.«31»

كسى كه در دستمزد كسى كه براى او كار مى‌كند ظلم نمايد، خداوند عمل او را تباه و بوى بهشت را بر او حرام مى‌سازد با اين كه بوى بهشت از فاصله پانصد سال راه به مشام مى‌رسد.

مَنْ زَنَى‌ بِإِمْرَأَةِ يَهُودِيَّةٍ اوْ نَصْرانِيَّةٍ اوْ مَجُوسِيَّةٍ اوْ مُسْلِمَةٍ، حُرَّةً اوْ امَةً اوْ مَنْ كانَتْ مِنَ النَّاسِ فَتَحَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَيْهِ فى‌ قَبْرِه‌ ثَلاثِمائَةِ الْفِ بابٍ مِنَ النَّارِ تَخْرُجُ عَلَيْهِ مِنْها حَيَّاتٌ وَ عَقارِبُ وَ شُهُبٌ مِنْ نارٍ فَهُوَ يَحْتَرِقُ الى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ يَتَأَذَّى النَّاسُ مِنْ نَتَنِ فَرْجِهِ فَيُعْرَفُ بِهِ الى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ حَتَّى يُؤمَرَ بِهِ الَى النَّارِ فَيَتَأَذَّى بِهِ اهْلُ الْجَمْعِ مَعَ ما هُمْ فِيهِ مِنْ شِدَّةِ الْعَذابِ، لِانَّ اللَّهَ حَرَّمَ الْمَحارِمَ وَ ما احَدٌ اغْيَرَ مِنَ اللَّهِ وَ مِنْ غَيْرَتِهِ انَّهُ حَرَّمَ الْفَواحِشَ وَ حَدَّ الْحُدُودَ.«32»

كسى كه با زن يهودى يا نصرانى يا مجوسى يا مسلمان، خواه آزاد باشد يا برده، يا با هر زن ديگرى زنا كند، خداوند سيصد هزار درب از درب‌هاى آتش دوزخ را در قبر او مى‌گشايد كه از آن درب‌ها، مارها و عقرب‌ها و گدازه‌هاى‌ آتش به قبر او روى مى‌آورند و تا روز قيامت در آتش خواهد سوخت و مردم از بوى گند شرمگاه او در رنج و عذابند و او به اين بوى بد شناخته مى‌شود، تا اين كه روز قيامت فرمان رسد كه او را در آتش درافكنند و دوزخيان با همه شكنجه‌ها و عذابى كه بر آنان مقرّر است از (بوى بد او) در رنج و عذابند، چرا كه خداوند كارهاى ناپسند را حرام كرده و هيچ كس غيورتر از خدا نيست و از غيرت اوست كه كارهاى زشت را حرام كرده و حدود الهى را مقرّر فرموده است.

مَنْ صافَحَ امْرَأَةً حَراماً جَاءَ يَوْمَ الْقِيامَةِ مَغْلُولًا ثُمَّ يُؤمَرُ بِهِ الَى النَّارِ.«33»

هر كس با زن نامحرم دست دهد، روز قيامت در حالى كه دست‌هايش در زنجير است وارد مى‌شود و فرمان ورود او به دوزخ صادر مى‌گردد.

مَنْ فاكَهَ امْرَأَةً لايَمْلِكُها حُبِسَ بِكُلِّ كَلِمَةٍ كَلَّمَها فِى الدُّنْيا الْفَ عامٍ فِى النَّارِ.«34»

هر كس با زن نامحرمى شوخى كند، براى هر كلمه‌اى كه در دنيا به او گفته است هزار سال او را در دوزخ زندانى كنند.

مَنْ لَطَمَ خَدَّ مُسْلِمٍ لَطْمَةً بَدَّدَ اللَّهُ عِظامَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ ثُمَّ سَلَّطَ عَلَيْهِ النَّارَ وَ حَشَرَهُ مَغْلُولًا حَتَّى يَدْخُلَ النَّارَ.«35»

كسى كه به صورت مسلمانى سيلى بزند، خداوند در روز قيامت استخوان‌هاى او را در هم خرد مى‌كند و آتش دوزخ را بر او مسلّط سازد، و در حالى كه به زنجير كشيده شده به محشر درآيد تا رهسپار آتش جهنّم شود.

مَنْ مَشى‌ فى‌ نَميمَةٍ بَيْنَ اثْنَيْنِ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِ فى‌ قَبْرِهِ ناراً تُحْرِقُهُ الى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ وَ اذا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِ تِنِّينًا اسْوَدَ يَنْهَشُ لَحْمَهُ حَتَّى يَدْخُلَ النَّارَ.«36»

كسى كه ميان دو نفر به سخن چينى بپردازد، خداوند در گور، آتشى را بر او مسلّط مى‌كند كه تا روز قيامت او را بسوزاند و چون از گور برانگيخته شود، خداوند تا زمانى كه وارد دوزخ گردد، اژدهايى بر او چيره سازد تا گوشت بدن او را بگزد.

مَنْ شَرِبَ الْخَمْرَ فِى الدُّنْيا سَقاهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مِنْ سَمِّ الأفاعى‌ وَ مِنْ سَمِّ الْعَقارِبِ شَرْبَةً يَتَساقَطُ لَحْمُ وَجْهِهِ فى الآناءِ قَبْلَ انْ يَشْرَبَها فَاذا شَرِبَها تَفَسَّخَ لَحْمُهُ وَ جِلْدُهُ كَالجيفَةِ يَتَأَذَّى بِهِ اهْلُ الْجَمْعِ حَتَّى يُؤْمَرَ بِهِ الى‌ النَّارِ.«37»

كسى كه در اين دنيا شراب بخورد، خداوند جامى از زهر افعى‌ها، مارها، و عقرب‌ها براى او مهيّا مى‌سازد و پيش از آنكه بياشامد (از شدّت زهرآگينى) گوشت صورتش در جام مى‌ريزد، و پس از آشاميدن، گوشت و پوست او بسان مردار از هم پاشيده و متلاشى مى‌گردد و همه اهل محشر از همنشينى با او در عذابند تا زمانى كه او را رهسپار دوزخ سازند.

زنى را ديدم كه به مويش در دوزخ، معلّق و آويخته بودند كه مغز سر او مى‌جوشيد، زن ديگرى را ديدم كه به زبانش در جهنّم آويزان بود و آتش در حلقوم او مى‌ريختند، زن ديگرى را مشاهده كردم كه او را به پستان‌هايش‌ آويخته بودند، و ديگرى را ديدم كه گوشت بدن خويش را مى‌خورد و آتش در زير او شعله مى‌كشيد، و زنى ديگر را ديدم كه پاهايش را به دستهايش زنجير كرده بودند و مارها و عقرب‌ها بر او مسلّط بودند، و زنى را ديدم كر و كور و لال كه در تابوتى از آتش است و مخ او از بينيش خارج مى‌شود و همه بدنش قطعه قطعه است و خوره و پيسى گرفته است.

و زن ديگر را مشاهده كردم كه در تنورى از آتش به پاهايش آويزان است، و زنى را ديدم كه گوشت بدنش را از پس و پيش با قيچى آتشين مى‌برند، و ديگرى را ديدم صورت و دست‌هايش آتش گرفته و مشغول خوردن روده‌هاى خويش است، و زنى را ديدم كه سرش سر خوك و بدنش بدن حمار است و هزار هزار نوع او را عذاب مى‌كنند.

و زنى را به صورت سگ ديدم كه از عقب به شكم او آتش مى‌ريزند و از دهانش بيرون مى‌ريزد و فرشتگان با گرزهاى آتشين بر سر و پيكر او مى‌زنند.

اى دختر عزيزم! اما زنى كه به موى سرش آويزان در آتش بود، آن فردى بود كه موى سر خويش را از نامحرمان نمى‌پوشانيد؛ و اما آن زنى كه به زبانش آويخته بود او كسى بود كه با زبان، شوهر خويش را آزار مى‌داد؛ و آن كه به پستانش آويزان بود، شوهردارى بود كه از آميزش با شوى خود امتناع داشت؛ و آن كه به پاهايش آويزان در دوزخ بود كسى بود كه بدون اجازه همسر خود از خانه بيرون مى‌رفت.

و اما زنى كه گوشت بدن خويش را مى‌خورد آن بود كه خود را براى نامحرمان زينت مى‌كرد؛ و اما آن كه دست و پايش را به هم زنجير كرده بودند و مارها و عقرب‌ها بر او مسلّط بودند زنى بود كه درست وضو نمى‌ساخت و لباسش را از آلودگى به نجس تطهير نمى‌كرد و غسل جنابت و حيض به جاى نمى‌آورد و خود را نظيف نمى‌ساخت و به نماز اهميّت نمى‌داد.

و اما آن كر و كور و لال زنى بود كه از غير شوهر خويش داراى فرزند مى‌شد و به شوهر خود نسبت مى‌داد؛ و آن كه گوشت بدنش را با قيچى‌ها مى‌بريد زنى بود كه خود را در اختيار مردان اجنبى مى‌گذاشت؛ و اما آن زنى كه سر و رويش آتش گرفته بود و مشغول خوردن روده‌هاى خود بود آن كسى بود كه دلّالى جنسى به حرام مى‌كرد؛ و اما آن كه سرش سر خوك و بدنش بدن الاغ بود آن زنى بود كه سخن چينى به دروغ مى‌نمود؛ و امّا آن كه چهره‌اش رخسار سگ بود و آتش در برابر او مى‌ريختند و از دماغش بيرون مى‌آمد آن زن آوازه خوان و نوحه‌گر و حسود بود.«38»