*وزن شخصیتی حضرت زهرا(س)*

به نصارای نجران فرمودند: جناب کشیش! وحی را قبول ندارید، پیغمبری من را قبول ندارید، قرآن من را به عنوان وحی قبول ندارید، پس همه بیایید در یک جا بنشینیم، شما آن طرف و ما هم این طرف، به همدیگر نفرین کنیم: خدایا هر کدام از ما حق هستیم، بمانیم و هر کدام باطل هستیم، از ریشه کَنده شویم. گفتند قبول است، می آییم. حالا پیغمبر(ص) به خانه آمده و باید مثلاً پنجشنبه به مباهله بروند. خدا به پیغمبر(ص) فرمود به همهٔ اینها پیغام بده: «فَقُلْ تَعٰالَوْا نَدْعُ أَبْنٰاءَنٰا وَ أَبْنٰاءَکمْ وَ »(سورهٔ آل عمران، آیهٔ 61). 

به نصارا بگو: شما با کل فرزندانتان، زنانتان و مردانتان بیایید، ما هم این وظیفه را داریم و با کل زن ها، مردها و بچه هایمان می آییم. خیلی آیهٔ عجیبی است! نصارای نجران همه حاضر بودند و کشیش ها با آن کلاه ها و خاک و صلیب نشسته بودند، دیدند که رسول خدا(ص) می آید. رسول خدا(ص) مأمور بود، یعنی به ایشان واجب بود که تمام فرزندانشان را ببرند. نصارا دیدند به جای جمع «اثنین»، دو پسر کوچک با او هستند؛ به جای جمع «انفسنا»، یک مرد با اوست و به جای جمع «نساءنا»، یک دختر خانم پانزده-شانزده ساله با اوست. این آیه را در قلب پیغمبر(ص) دیدید؟ یعنی خدا به شما می گوید: حسن و حسین(علیهما السلام) به تنهایی، کل نسل عالم هستند؛ علی(ع) به تنهایی، کل مردان عالم است؛ زهرا(س) به تنهایی، کل زنان عالم است؛ یعنی یک گوهر -گوهر خالص، پاک و 24عیار و گوهر اکمل- در دریای این آیه، صدیقهٔ کبری(س) است. این قرآن است و من امروز برای عظمت ایشان، نه به سراغ کتاب سنی ها و نه کتاب شیعه می روم، بلکه فقط زهرا(س) را در آینهٔ قرآن ببینید. یک زن برابر هرچه زن در عالم است و این وزن شخصیتی اوست؛ یعنی زهرا(س) را در یک کفهٔ ترازو و تمام زن هایی که خدا خلق کرده و خلق می کند، در کفهٔ دیگر بگذارند، کفهٔ زهرا(س) سنگین می شود. این یک گوهر است.