اهل سنت کتابی شانزده جلدی به نام «کنزالعمال» دارند که نویسندهٔ این کتاب در حدیث 320-321 از وجود مبارک رسول خدا(ص) با سند نقل کرده است. رسول خدا(ص) فرموده اند: «حُبُّ عَليِ بنِ اَبيِ طالِب يَأْكُلُ الذُنُوبَ كَما تَأكُلُ النارُ الحُطَبَ» محبت به امیرالمؤمنین(ع) گناهان را می خورد و از پروندهٔ انسان پاک می کند، چنان که آتش هیزم را می خورد و خاکستر می کند.

البته باید به این نکته توجه داشت که طبع عشقِ عاشق این است: عاشق سعی می کند خود را به صورتی دربیاورد که معشوق او را بپسندد. امیرالمؤمنین(ع) یک گناه را هم بر انسان نمی پسندند، حتی اگر صغیره باشد؛ چه برسد به گناهان کبیره ای که خداوند در قرآن به انجام دهنده اش وعدهٔ عذاب داده است. پس این محبتی که در فرمایش پیغمبر(ص) است، یک محبت محرّک است؛ یعنی محبت مُرده نیست، بلکه محبت و عشقی زنده است.