این بیان از وجود مبارک حضرت رضا(ع) واقعاً شنیدنی است! من فکر می کنم که همهٔ ما این روایت را کمتر شنیده باشیم یا امثال من که گویندهٔ مسائل الهی هستند، در روایات کمتر دیده باشند.

حضرت می فرمایند: «الْحَسَناتُ في شَهْرِ رَمَضانَ مَقْبُولَةٌ» خیلی مهم است! ارزش و عظمت ماه رمضان در پیشگاه خدا به حدی است که حضرت می فرماید هر کار خوبی مطلق است و اگر کسی کم و زیاد، مالی، اخلاقی، عاطفی، خانوادگی و اجتماعی انجام بدهد، بدون شک، خداوند مهربان به آن عمل نیکش مُهر قبولی می زند. ممکن است آدم در غیر از ماه رمضان یک کار خوب کند و یک مقدار هم آب در آن کار خیر کند، اما خدا قبول نکند. درحالی که این گونه که از کلام حضرت رضا(ع) استفاده می شود، در ماه رمضان خداوند متعال ارادهٔ قبول کردن همهٔ خوبی های روزه داران و مردم مؤمن را دارد. کسی هم که حسناتش قبول شود، شایستهٔ نجات، بهشت، رحمت و مغفرت است. چنانچه عملی هم قبول شود، این قبولی باید آثاری داشته باشد.

وقتی خداوند قبول بکند، الطاف و احسان و نیکی هایش را برای عبدش مقرر می کند. «وَ السَّيِّئاتُ فيهِ مَغْفُورَةٌ» گناه در این ماه آمرزیده است. حالا چه گناهانی که من قبل از ماه رمضان توبه نکرده ام، یادم رفته است و تدارک نکرده ام و وارد ماه رمضان شده ام، چه گناهانی که غیر از عمد در ماه رمضان از من سر می زند. عمدی ندارم که با دین و با خدا مخالفت بکنم، بلکه پیش می آید و غفلت می کنم، یادم می رود و گناهی را مرتکب می شوم. خدا نمی گذارد به شب برسد و می آمرزد. پروردگار چقدر مهربان است!