حضرت رضا(ع) می فرمایند: «و مَن ضَحِکَ فیهِ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ» کسی که در ماه مبارک رمضان با برادر دینی و مؤمنش روبه رو می شود و تبسم می کند، به روی او لبخند می زند، از چهرهٔ خودش شادی به او نشان می دهد و دل او را با یک تبسم خوش می کند، «لَم یَلقَهُ یَومَ القِیامَةِ إلاّ ضَحِکَ فی وَجهِهِ» در قیامت هیچ چیزی را نمی بیند، مگر اینکه هر کس او را می بیند، به او لبخند می زند و تبسم می کند. ملائکه او را می بینند و نشان می دهند که ما از تو شاد هستیم. ائمه و انبیا او را می بینند و نشان می دهند که ما از تو شاد هستیم. اولیای خدا او را می بینند و نشان می دهند که ما از تو شاد هستیم. کسی که به چهرهٔ برادر مؤمنش لبخند بزند، روز قیامت چیزی جز لبخندی که به او زده می شود، نخواهد دید. آن لبخند قیامت چقدر قیمت دارد؟ داستان این لبخند قیامت داستان خیلی مفصّلی است! فکر کنید یک لبخند و تبسم از وجود مقدس ابی عبدالله(ع) در قیامت به ما چقدر می ارزد؟ یک لبخند که با این لبخند اعلام می کند من از تو راضی ، شاد و خوشحالم. «و بَشَّرَهُ بِالجَنَّةِ» به این آدمی که در دنیا به چهرهٔ برادرانش تبسم می کرده، مژدهٔ بهشت می دهند.