توحید یعنی امید به کسی نبند، یعنی از هیچکی نترس، این توحید است. چرا به کسی امید نبند؟ چون کارگردان در این عالم یک نفر یک نفر است. اوست مقلب القلوب، دل را تکان می دهد و می فرستد دنبالش، با کمال تواضع مشکلت را حل کند. چهار نفر را در یک شهر انتخاب می کند، پول روی هم بگذارند، صد جور مشکل عباد خدا را حل کنند. چه کسی اینها را عَلَم می کند؟ مگر اینها مثل دیگران عاشق اسکناس نیستند؟ چرا می آیند درِ جیبشان را باز می گذارند، برای حل مشکل مردم خیریه درست می کنند؟ این تدبیر خداست.

تو که درد را جای دیگر بردی، تو که امیدت را به کس دیگری بستی، تو که خیلی خوشحالی؛ قوم و خویشم وکیل مجلس شده، نونم الان در روغن است. چه داری می گویی؟ خوشحالی که قوم و خویشت وکیل شده، وزیر شده، استاندار شده، نونم داخل روغن است، دیگر همهٔ گره ها باز می شود؟! اتفاقاً این جور اعتقاد و حال، گره بر گره اضافه می کند، ثابت هم شده است.