ابراهیم(ع) یتیم بود که پیش عمویش زندگی می کرد. تا دورهٔ نوجوانی که هجرت کرد و از خانهٔ عمویش رفت، به انواع بلاها دچار بود. عمویش فشار عجیبی به او داشت که باید به این بت ها سجده کنی؛ اما او سجده نمی کرد و بت را به رسمیت نمی شناخت.

این قدر زیبا در برابر حوادث خانوادگی و اجتماعی و انجام تکالیف استقامت کرد که پدر تمام انبیای بعد از خودش شد. خدا چه نسلی به او داد! این پاداش استقامت است. این پاداش دنیایی او در استقامتش بود. اگر بخواهید پاداش آخرتش را هم بدانید، هر آیه ای که کلمهٔ ابراهیم دارد و صحبت از آخرت ابراهیم(ع) است، ببینید که خدا چه پاداشی برای قیامت او ذخیره کرده است.