امام صادق(ع) می فرمایند: زراره چهل شبانه روز بعد از عاشورا، آسمان گریه می کرد. مگر آسمان گریه دارد؟ اگر آسمان ها گریه ندارد، پس چرا خدا در قرآن می گوید «فَمَا بَکَتْ عَلَیهِمُ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ»؟ این منطوق آیه است و مفهومش این است: «بَکَتْ السَّمٰوات وَ الْأَرْضُ». بله آسمان شعور و گریه دارد. تمام آسمان ها ابی عبدالله(ع) را می شناسند و برای ابی عبدالله(ع) گریه می کنند. گریه جزء دین است و کسی که گریه ندارد، دینش ناقص است. روز قیامت، چطور می خواهد دین ناقص را به خدا تحویل بدهد؟! قرآن گفته است: «الْیوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکُمْ نِعْمَتِی» من دین کامل می خواهم و با اهل بیت نعمت را بر شما تمام کرده ام.

«وَ إِنَّ اَلْأَرْضَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ» زمین تا چهل شبانه روز اشک سیاه ریخت.

«وَ إِنَّ اَلشَّمْسَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً بِالْكُسُوفِ وَ اَلْحُمْرَةِ» خورشید چهل روز با گرفتگی اش برای حسین ما گریه کرد.

«وَ إِنَّ اَلْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ اِنْتَثَرَتْ» خیلی از سنگ های یک تکهٔ کوه، بعد از عاشورا تکه تکه و پراکنده شد.

«وَ إِنَّ اَلْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ» تمام دریاهای زمین اشکشان جاری شد.

«وَ إِنَّ اَلْمَلاَئِكَةَ بَكَتْ أَرْبَعِينَ صَبَاحاً عَلَى اَلْحُسَيْنِ» خدا هرچه فرشته خلق کرده بود، بعد از عاشورا چهل شبانه روز گریه کردند. برای امام حسین(ع) باید چه کار کرد؟!

زراره! آن زمان که تو نبودی، «وَ مَا اِخْتَضَبَتْ مِنَّا اِمْرَأَةٌ وَ لاَ اِدَّهَنَتْ وَ لاَ اِكْتَحَلَتْ وَ لاَ رَجَّلَتْ» زنان ما بعد از داستان کربلا، موهایشان را رنگ نکردند، دیگر روغن به سر و صورت نمالیدند و سرمه نکشیدند. وای چه کردند! زنان ما هرکدام تا هر وقت زنده بودند، دیگر شانه به مو نزدند. می دانید شانه به مو نزدن یعنی چه؟! این کنایه است؛ یعنی بعد از عاشورا، هیچ کدام از زنان ما آرایش نکردند؛ حتی عروسشان هم که می کردند، آرایش نمی کردند و در عروسی شان هم گریه می کردند. در عروسی، یکی می گفت جای پدرم خالی است، یکی می گفت جای عمویم خالی است و یکی هم می گفت جای اکبر خالی! امام صادق(ع) می گویند: «إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ مَکْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِی کُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُکَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍع فَإِنَّهُ فِیهِ مَأْجُور»هر کسی که بمیرد، حتی ما، جزع و فزع برای ما روا نیست؛ برای حسین ما داد بکشید و با فریاد گریه کنید.

وای این چه جمله ای است! امام در ادامه به زراره می فرمایند: «وَ مَا زِلْنَا فِي عَبْرَةٍ بَعْدَهُ» بعد از عاشورا گریهٔ ما تا حالا بند نیامده است. حسین جان! چه بلایی سرت آوردند و چه کردند؟ چه بلایی سر عباست آوردند؟

«وَ كَانَ جَدِّي إِذَا ذَكَرَهُ بَكَى حَتَّى تَمْلَأَ عَيْنَاهُ لِحْيَتَهُ» زراره! جدم زین العابدین(ع) فقط کافی بود یاد ابی عبدالله(ع) بیفتد، این قدر گریه می کرد که محاسنش خیس می شد.

«وَ مَا مِنْ عَيْنٍ أَحَبَّ إِلَى اَللَّهِ وَ لاَ عَبْرَةٍ مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَيْهِ» زراره! اشکی پیش خدا محبوب تر از اشک بر حسین ما نیست؛ یعنی اگر خالص برای خدا گریه کنی، به اندازهٔ گریهٔ بر حسین(ع) محبوب نیست. بارک الله! خوش به حال شما! نفسم دارد بند می آید!

«وَ مَا مِنْ بَاكٍ يَبْكِيهِ إِلاَّ وَ قَدْ وَصَلَ فَاطِمَةَ» زراره! هر کس برای حسین ما گریه کند، و با مادر ما زهرا(س) پیوند قلبی خورده است. هر کس برای حسین ما گریه کند، مادرم زهرا را یاری داده است. «وَ وَصَلَ رَسُولَ اَللَّهِ» هر کس برای حسین ما گریه کند، با پیغمبر(ص) پیوند خورده است. «وَ أَدَّى حَقَّنَا» زراره! هر کس برای حسین ما گریه کند، همهٔ حق ما را ادا کرده است. هر کس برای حسین ما گریه کند، به همهٔ ما چهارده نفر حق پیدا می کند.