یکی از قوم وخویش های نزدیک حضرت باقر(ع)، حضرت را خیلی رنجاند و اذیت کرد. امام صادق(ع) می گویند: پدرم مرا هنگام ازدنیارفتن صدا زدند و فرمودند که می دانی فلانی چقدر مرا اذیت کرد؟ وضع مادی این بندهٔ خدا خوب نبود و من چند سال کل خرجش را می فرستادم. او این ماجرا را نمی داند و نمی خواهم بداند؛ حالا که از دنیا می روم، به تو وصیت می کنم دنبال کارم را بگیر  و کمبود مالی او را مرتب جبران کن. این خوش خلقی، رفتار درست الهی و گذشت است.