ในทัศนะของพระมหาคัมภีร์อัลกุรอาน พื้นฐานของการสร้างมนุษย์ และการดำเนินชีวิตของมนุษย์ คือการใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างชายและหญิง นั่นคือสัญญาณหนึ่งของพระผู้เป็นเจ้าในเรื่องของการสร้าง ในพระมหาคัมภีร์อัลกุรอานบทอัรรูม ได้ทรงมีพระดำรัสเกี่ยวกับการสร้างโลกเอาไว้ ซึ่งเป็นสัญญาณต่างๆ แห่งความเป็นเอกะในการสร้างโลกของพระองค์ และหนึ่งในและหนึ่งในสัญญาณต่างๆ เหล่านั้นก็คือ การสร้างคู่ครองแก่มนุษย์ หรือสร้างมนุษย์มาเป็นคู่ๆ
พระองค์ทรงตรัสเอาไว้ในบทอัรรูม โองการที่ 21 ว่า “และหนึ่งจากสัญญาณทั้งหลายของพระองค์คือ ทรงสร้างคู่ครองให้แก่พวกเจ้าจากตัวของพวกเจ้า เพื่อพวกเจ้าจะได้มีความสุขอยู่กับนาง และ ทรงมีความรักใคร่และความเมตตาระหว่างพวกเจ้า แท้จริงในการนี้ แน่นอน ย่อมเป็นสัญญาณแก่หมู่ชนผู้ใคร่ครวญ”
การสร้างคู่ครองให้แก่มนุษย์ พร้อมกับการสร้างมนุษย์ คือเป้าหมายที่สูงส่งแห่งการสร้างของพระองค์ เพื่อเป็นพื้นฐานแห่งการพัฒนาไปสู่การเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ เนื่องจากว่ามนุษย์ทุกคนทั้งชายและหญิง หากมีเพียงหนึ่งเดียว คือความบกพร่องและไม่สมบูรณ์ ซึ่งจะทำให้เขาจะไม่สามารถบรรลุสู่ความสมบูรณ์แบบได้ และความไม่สมบูรณ์ ความต้องการนี้เองจะเป็นแรงดึงดูดระหว่างพวกเข้าทั้งสองซึ่งกันและกัน และร่วมใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขที่สุด
เรื่องดังกล่าวมิได้เป็นเรื่องเฉพาะของมนุษย์กลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แต่ทว่ามนุษย์ที่พิเศษเฉกเช่นบรรดาศาสนทูตของพระองค์ซึ่งเป็นผู้สื่อสาส์นของพระองค์ เป็นผุ้นำของมนุษยชาติบนหน้าแผ่นดินนี้ ก็มีความจำเป็น มีความต้องการต่อคู่ครองเช่นเดียวกัน และบรรดาศาสนทูตเหล่านั้นก็จำเป็นต้องแต่งงาน เพื่อสร้างสังคมเล็กๆ นามว่า “ครอบครัว”
ในพระมหาคัมภีร์อัลกุรอาน พระผู้เป็นเจ้าได้มีวิวรณ์ยังศาสาดมุฮัมมัด (ศ) ว่า “และโดยแน่นอน เราได้ส่งบรรดาร่อซูลมาก่อนหน้าเจ้า และเราได้ให้พวกเขามีภริยาและลูกหลาน และไม่บังควรแก่ร่อซูลที่จะนำมาซึ่งสัญญาณ (ปาฏิหาริย์) ใดๆ เว้นแต่โดยอนุมัติของอัลลอฮ สำหรับทุกสิ่งอย่างนั้น มีบันทึกไว้แล้ว” (บทอัรเราะอฺด์ โองการที่ 38)
