Zeynəb atanın zinəti deməkdir. Allah tərəfindən belə adlanan bu şəxs öz vəzifəsini yerinə yetirməklə tarixin zinəti və ailəsinin fəxri oldu. Odur ki, Zeynəb adı məhz onun fədakarlığı hesabına həmişə gözəl, müqəddəs və əbədidir...
Həzrət Zeynəb dünyaya göz açanda, babası, islamın əziz peyğəmbərinə (s) təqdim etdilər. Həzrət onu mübarək əllərinə götürdü, üzünü onun üzünə qoyub ağladı. Həzrət Fatimə (ə.s) buyurdu: “Ey ata, bu ağlamaq nə üçündür, Allah gözlərini ağlar etməsin?!” Peyğəmbər (s) buyurdu: “ Ey Fatimə, Mən və səndən sonra bu qız bəla və müsibətlərə düçar olacaq.” Həzrət Fatimə (ə.s) buyurdu: “ Qızım Zeynəbə ağlayanın savabı nədir?” O həzrət buyurdu: “Ey canımın bir parçası, gözümün nuru, onun müsibətlərinə ağlayının savabı, qardaşı Hüseynə (ə) ağlayanın savabı kimidir.” (Rəyahinül-şəriət,c. 3, s. 38)
Kərbəla faciəsi.....görünməmiş bəlalar...əsirlik və....
Mədinəyə daxil olduqdan sonra əzəmətli Zeynəbin ömür günəşinin şüası bir ildən artıq davam gətirmədi. Həmin Hüseynsiz bir illik həyat Zeynəb üçün çətin oldu. Həmin Zeynəb ki, uşaqlığından cavanlığa və cavanlıqdan imam Hüseynin şəhadətinə qədər olan ömrünü onunla idi və ona məhəbbət bəsləyirdi. Əgər xanım Zeynəbin uca məqamlı səbr və təslimi olmasaydı, kifayət idi ki, imam Hüseyn (ə)-dan sonra Kərbəla və Aşura xatirələrinin hər birini xatırlayıb təzələməklə can tapşırıb, dünya yaşayışı ilə vidalaşaydı. Amma o, Allahın layiqli bəndəsidir. O, Allaha bəndəliyini müxtəlif sahələrdə göstərərək «Fəsbir səbrən cəmilən» “Gözəl səbr et” fərmanına cavab verdi və qardaşı Hüseyn (ə) kimi, “gözəl səbr” surətini bəşəriyyət tarixinin səhifələrinə həkk etdirdi...
Yazının tərtibində tərcümə olunmuş kitabların elektron versiyasından istifadə olunub.
source : sibtayn
