اگر همه مردم فرمان فَارحَمُوا نُفُوسَكُمْ وارْحَمُوا مَن فِى الأرض را به كار مى بستند و به خود و به همه رحم مى كردند آن هم رحم و مهربانى به معناى گسترده اش كه فراگير همه امور خود و ديگران است ، يقيناً از آفات دنيا و بلاهاى آخرت چه جسمى و چه روحى در امان مى ماندند ولى با كمال تأسف گروهى از مردم بى توجه به حقايق و آنچه موجب نجات آنان از مهالك است نه به خود رحم مى كنند و نه به ديگران آن گونه كه بايد مهر و محبّت بورزند ، همين بى مهرى واقعى به خويش و به ديگران سبب مى شود كه براى انسان نسبت به خودش و از سوى او نسبت به ديگران مصائب سنگين و بلاهاى كمرشكن و مشكلات غير قابل حل پيش آيد . قرآن در اين زمينه مى فرمايد : َلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّه َ كُفْراً وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ آيا كسانى را كه [ شكر [نعمت خدا را به كفران و ناسپاسى تبديل كردند و قوم خود را به سراى نابودى و هلاكت درآوردند ، نديدى ؟ آرى ، اينان به جاى اين كه نعمت هاى خداد داده را به عبادت و بندگى و خدمت و كرامت تبديل كنند ، به فسق و فجور و كفر و ناسپاسى و كينه و دشمنى تغيير دادند و از اين راه سبب هلاكت و شقاوت هميشگى خود و كسان خود را فراهم نمودند ! نقل است كه به يكى از پيامبران وحى شد ، به فلان كس بگو تو را مورد رحمت و مغفرت قرار دادم ، آن پيامبر از اين پيام در شگفت شد زيرا به نظر نمى رسيد آن شخص با بدى هاى فراوانى كه دارد به سهولت مورد لطف قرار بگيرد ، از سبب اين كه مورد محبّت و مغفرت حق قرار گرفته سؤال كرد ، خطاب رسيد : سگى را در بيابان سوزان از شدت تشنگى در حال مرگ ديد ، به چاه آبى كه در آن نزديكى بود رفت و لباسش را در آب فرو كرد و به سرعت از چاه بيرون آمد و لباسش را در دهان سگ فشار داد تا آب در حلقوم آن تشنه بريزد ، سگ از مرگ نجات يافت ، من هم او را از هلاكت و عذاب به سبب رحمت و مغفرتم نجات دادم . در مقابل اين عمل از عمل پيره زنى در روايات سخن به ميان آمده كه در قيامت در معرض عتاب و كيفر است زيرا گربه اى را در خانه اش حبس كرد و آب و نان را از او دريغ نمود تا گربه از شدت گرسنگى و تشنگى جان داد .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
