امام صادق عليه السّلام مى فرمايد: لباسش از پشم بود، و چون قصد نماز مى كرد لباسى خشن مى پوشيد، و از نماز روى فرش و تشك و جانماز خاص پرهيز داشت، سجاده اش بر زمين بود. به كوه جَبّان كه در نزديكى مدينه قرار داشت مى آمد و بر سنگى سوزان قيام و قعود مى نمود. آنچنان از عشق و خوف خدا در سجده هاى عاشقانه اش مى گيريست كه چون سر بر مى داشت گوئى چهره مباركش را در آب فرو برده!!
منبع : برگرفته از کتاب دیار عاشقان استاد حسین انصاریان
