اما آيه دوم براى من از آيه اول كوبنده تر و عجيب تر است. چون آيه دوم شخص فلك زده اى را مى گويد كه با مال حلال به جهنّم رفت، نه با مال حرام. مگر مى شود انسان با مال حلال به جهنّم برود؟ صريح قرآن است كه بله، عدّه اى با مال حلال نيز به جهنّم مى روند. اگر با مال حلال انسان به جهنم برود، پس ديگر مال حرام با انسان چه مى كند؟ آيه را دقت كنيد:
«وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلَا يُنفِقُونَهَا فِى سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ* يَوْمَ يُحْمَى عَلَيْهَا فِى نَارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوَى بِهَا جِبَاهُهُمْ وَجُنُوبُهُمْ وَظُهُورُهُمْ هذَا مَا كَنَزْتُمْ لأِنفُسِكُمْ فَذُوقُواْ مَا كُنتُمْ تَكْنِزُونَ»
خيلى عجيب است؛ مى فرمايد: كسانى كه اخلاق مال اندوزى دارند، مال را روى هم انباشته مى كنند و در راه خدا خرج نمى كنند. خدا مال حرام را اصلًا اجازه نمى دهد كه انسان انفاق كند.
انفاق در مال حلال است، نه در مال حرام. مال حرام را اجازه ندارم به مسجد، يتيم و براى حلّ مشكل مشكل دار بدهم، بلكه انسان بايد مال حرام را به صاحب آن برگرداند. اينجا مسأله مال حلال مطرح است، كسانى كه ثروت سنگينى را اندوخته و مردند و در زمان حيات، اين ثروت خدا داده را كه مال خود آنها بوده، انفاق نكردند، آنها را به عذاب دردناك مژده بده.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
