احمد بن مسلم بن عقيل‏

مورّخان و علماى رجال براى حضرت مسلم عليه السلام فرزندى به نام احمد ذكر نكرده‏اند؛ تنها در ميان متأخران، فاضل دربندى او را در شمار شهيدان كربلا آورده است. به گفته وى، احمد نيز همانند ديگر ياران از امام حسين عليه السلام اجازه خواست و پس از اسحاق بن مالك اشتر به ميدان رفت و با خواندن رجز زير دليرانه به نبرد پرداخت و سرانجام با تير دشمن به شهادت رسيد: «6»
          أَطْلُبُ ثارَ مُسْلِمٍ مِنْ جَمْعِكُمْ             يا شرَّ قومٍ ظالمينَ فَسَقَهْ‏
             اضْرِبُكُمْ بِصارِم ذِى رونقٍ             ضَرْبَ غلامٍ صادقٍ مِنْ صَدَقَهُ‏
             [لا] أَنْثَنِى عَمَّنْ لَقانِى ناكصاً             وَلَمْ اكُنْ مِمَّنْ يُحِبُّ السَفَقَةْ
             كَمْ جاهِدٍ لَمّا الْتَقَانى فِى الوَغا             صَيَّرْتُهُ كَالْلِبْنَةِ المُفَلَّقَةْ «7»
اى بدترين قوم ستمكار و زشت‏كردار! انتقام خون مسلم را از شما مى‏گيرم.
شما را با شمشير آبديده و برّان مى‏زنم. زدنِ جوانى كه راستگو است و از راستگويان است. فراريان از جنگ را تعقيب [ن] مى‏كنم و [هنگام نبرد] مهربانى را دوست ندارم.
چه بسيار مبارزى را در ميدان جنگ ديدار كنم و او را چون خشت خام پاره پاره كنم.