ابراهيم بن حسين عليه السلام‏

از مورّخان او را در زمره فرزندان امام حسين عليه السلام قرار داده‏اند. «4» اما از حضور وى در كربلا سخنى به ميان نياورده‏اند، ولى برخى ديگر از مورخان مى‏گويند كه ابراهيم روز عاشورا به ميدان نبرد رفت و اين چنين رجز خواند:
          اقْدِمْ حُسَيْن الْيَوْمَ تَلْقى احْمَدا             ثُمَّ اباكَ الطّاهِرِ الْمُؤَيَّدا          
         وَالْحَسَنَ الْمَسْمُومَ ذاكَ الاسْعَدا             وَذا الْجَناحَيْنِ حَليفَ الشُّهَدا
             وَحَمْزَة اللَّيث الْكَمَّى السَّيِّدا             فى‏ جَنَّة الْفِرْدَوْسِ فازُوا سُعَدا «1»
اى حسين، پيش بيا كه امروز جدّت، پيامبر پاكيزه و تأييد شده و برادر مسمومت حسن عليه السلام و صاحب دو بال (جعفر طيّار) كه هم سوگند شهدا بود و هم چنين حمزه شير شجاع را كه رستگار شدند، در فردوس ملاقات خواهى كرد.
آنگاه چون شير حمله نمود، و پنجاه يا 84 تن را به هلاكت رساند. «2» و به قولى بار ديگر اين چنين رجز خواند:
          أَضْرِبُ مِنْكُمْ مَفْصِلًا وَساقاً             لِيُهْرَقَ الْيَوْمَ دَمى‏ اهْراقاً
             وَتُرْزِقُ الْمَوْتَ أَبااسْحاقاً             أَعْنى‏ بَنى‏ الْفاجِرَةِ الْفُسَّاقاً «3»
با شمشير بر مفصل و ساق شما مى‏زنم تا آن‏گاه كه [همين‏] امروز خونم ريخته شود، و ابواسحاق مرگ را روزى فرزندان گنه‏كار و زنازاده گرداند.
ابراهيم پس از نبرد و كشتن شمارى از نيروهاى دشمن خود به فيض عظيم شهادت نايل آمد. «4»