مالك بن عبدالله بن سريع جابرى از دوستداران و شيعيان امام على عليه السلام و از ياران امام حسين عليه السلام به شمار مى آيد.
وى همراه سيف، عموزاده و برادر مادرى اش، با مولاى خود، شبيب به كربلا آمد و به امام حسين عليه السلام پيوست.
روز عاشورا آنگاه كه ياران امام حسين عليه السلام يكى پس از ديگرى به ميدان مبارزه مى شتافتند، مالك همراه سيف با چشمانى اشكبار به نزد امام حسين عليه السلام آمدند. امام عليه السلام به آنان فرمود:
برادرزادگانم براى چه گريه مى كنيد؟ به خدا سوگند اميدوارم به همين زودى ها ديدگانتان روشن شود. گفتند:- خدا ما را فداى تو گرداند، به خدا سوگند، بر خويشتن گريه نمى كنيم، بلكه بر تو مى گرييم كه مى بينيم [دشمنان ] در ميانت گرفته اند. و جز جانمان چيزى براى دفاع از تو نداريم.
حضرت فرمود: برادرزادگانم خداى در اين غمخوارى و پشتيبانى كه به جان از من مى كنيد، بهترين پاداش پرهيزكاران به شما عنايت فرمايد.
آن دو جوان- پس از شهادت حنظله كه در همان هنگام اتفاق افتاد- در حالى كه به امام مى نگريستند و بر وى درود مى فرستادند، گفتند: اى فرزند پيامبر، سلام و رحمت و بركات خداى بر تو باد. امام عليه السلام فرمود: بر شما نيز سلام و رحمت خداى باد.
آنگاه وارد ميدان مبارزه شدند و ضمن حمايت از همديگر جنگ نمايانى كردند تا آنكه سرانجام در نزديكى امام عليه السلام به درجه رفيع شهادت نايل آمدند.
در زيارت ناحيه از وى چنين ياد شده است:
«السَّلامُ عَلى مالِكِ بن عَبدِ بن سَريع»
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
