عبدالرحمن بن عبداللَّه ارْحَبى

عبدالرحمن، از تابعين و مردى شجاع و كاردان و فصيح بود. به گفته برخى از مورخين، وى و چند تن ديگر در دوازدهم ماه مبارك رمضان سال 60 ه. ق با حدود صد و پنجاه دعوت‏نامه كه از طرف يك يا دو يا چهار نفر بود عازم مكه گرديد.
   
ولى برخى‏ ديگر گفته‏اند: عبدالرحمن و بيش از 150 نفر ديگر از كوفه به سمت مكه روانه شده و به خدمت امام حسين عليه السلام رسيدند و با هر كدام دو يا سه يا چهار نامه بود.
   
در پى ارسال نامه‏هاى فراوان مردم كوفه به اباعبداللَّه الحسين عليه السلام، عبدالرحمن و قيس بن مسهّر صيداوى و عمارة بن عبدسلولى به فرمان آن حضرت با مسلم عليه السلام راهى كوفه شد؛ و پس از شهادت حضرت مسلم عليه السلام به خدمت امام عليه السلام برگشت؛ و در روز عاشورا با كسب اجازه از سيّدالشهدا به ميدان شتافت؛ و در حمله نخست به شرف شهادت نايل گشت.
   
او در حال نبرد چنين رجز مى‏خواند:
   
          انّى لِمَنْ يُنْكِرنى ابْنُ الكدن             إنّى‏ عَلى دينِ حُسَينٍ وَحَسَنْ
   
كسى كه مرا انكار مى‏كند [بداند] من فرزند كدن هستم و دينم دين حسين و حسن است.
   
در زيارت ناحيه مقدسّه امام عليه السلام از وى چنين ياد شده است:
   
 «السَّلامُ عَلى عَبدِ الرَّحمنِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ بْنِ الْكِدِرِ ألْأَرْحَبى‏.»