احمد مشجری کاشانی «محبوب» یادگار حیدر

من از جان بنده ی جان آفرینم 

مدیحت گوی خیر المرسلینم  

بود مهر علی، مهر پیمبر 

مرام و مسلک و آئین و دینم  

به مدح حضرت عباس ریزد 

گهر از طبع معنی آفرینم  

به هنگام غزا فرمود با خصم 

که فرزند امیرالمؤمنیم  

ابوالفضلم، ز حیدر یادگارم 

برادر را بهین یار و معینم  

منم آن یکه تاز عرصه ی رزم 

که در میدان چو شیر خشمگینم  

سپهسالار اردوی حسینم 

ولای او بود حصن حصینم  

ز خوان نعمت او ریزه خوارم 

به گرد خرمن او خوشه چینم  

در پر ارج بحر طا و هایم 

مهی از آسمان یا و سینم  

مگر ای قوم بدسیرت ندانید 

به جان پروده ی ام البنینم  

به راه دوست می جنگم چو حیدر 

که دشمن نیز گوید آفرینم  

به میدان شجاعت یکه تازم 

به دریای وفا در ثمینم  

به دانشگاه پرارج محمد 

بهین درس است قرآن مبینم  

به هنگام دعا عبد مطیعم 

به رزم خصم دون شیر عرینم  

به محراب عبادت آن چنانم

به میدان شجاعت این چنینم  

به دیو خصم بی دین چیره گردم 

که باشد نام حق نقش نگینم  

هما وردی نمی بینم به دوران 

میان جنگجویان بی قرینم  

حسین بن علی را جان نثارم 

مطیع آن امام متقینم  

اگر چه میر میدان نبردم 

کهین آستان آن مهینم  

به هفده منصبم منصوب فرمود 

حسین آن خسرو دنیا و دینم  

چه غم از آنکه با تیغ یمانی 

جدا گردد ز تن دست یمینم  

چو از زین سرنگون گردید گفتا 

برادر جان، نگر حال حزینم  

دلم خواهد درین دیدار آخر 

گلی از گلشن رویت به چینم  

برادر آرزویم غیر از این نیست

که وقت مرگ رخسارت به بینم  

مبر در خیمه ام جان برادر 

ز روی کودکانت شرمگینم  

ابوالفضلا من آن «محبوب» زارم 

که مهرت شد عجین با ماء و طینم  

چه خواهد شد نهی پا بر سر من 

بگیری دست روز واپسینم  

ترا باشم غلام حلقه در گوش 

اگر نیکم اگر بد خود همینم