از آنجا كه معنا و مفهوم ربّ مالك و مربى و صاحب است، و براى احدى جز حضرت حق مالكيت ذاتى وجود ندارد و بر اين اساس همه مخلوقات غيبى و شهودى مملوك حقيقى او هستند، و نيز هيچ فرهنگى در تحقق تربيت و رشد و كمال به معناى واقعى اش كامل تر و استوارتر از فرهنگ و آئين حق نيست و بر اين پايه مربى و معلمى براى موجودات به ويژه انسان چون پروردگار بزرگ هستى وجود ندارد، و هم چنين كسى در اين عرصه گاه هستى جز خدا در خلوت و جلوت همراه و صاحب انسان نيست، و همه اين معانى و مفاهيم در عمق قلب و عقل و جان پيامبران و اهل بيت عليهم السلام ظهور تام و تمام داشت، آن بزرگواران در همه امورشان توسل به اين نام مبارك را در پيشگاه حق براى پيشبرد اهدافشان، و گره گشائى از مشكلاتشان، و رسيدن به حوائجشان، و اجابت دعايشان و به دست آوردن مقامات و منازل و درجات آخرتشان شفيع قرار مى دادند و با شفاعت مسمّى و حقيقت اين نام كه ذات اقدس رب است به خواسته هايشان مى رسيدند.
منبع : پایگاه عرفان
