كتاب الهى كه مبين تمام حقايق و بازگوكننده واقعيت هاى اصيل است در مسئله اعتزال و گوشه گيرى از قومى كه انسان قدرت بر هدايت آنان را ندارد و بودن در بين آنان جز ضرر و خسارت براى انسان چيزى ندارد و كناره گيرى از آن قوم، تثبيت هدايت انسان و گاهى تأمين نيرو براى نجات قوم به وقت بازگشتن از مقام عزلت است، مى فرمايد:
[وَ إِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْكَهْفِ يَنْشُرْ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يُهَيِّئْ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ مِرفَقاً] .
و [پس از مشورت و گفتگو با يكديگر چنين گفتند:] اكنون كه از آنان و آنچه غير خدا مى پرستند، كناره گرفته ايد، پس به اين غار پناه گيريد تا پروردگارتان از رحمتش بر شما بگستراند و در كارتان آسايش و آسانى فراهم آورد.
اين بزرگواران براى نجات دين خود، از شر نابكاران از قوم خود كناره گرفتند و بر اساس جمله آخر آيه در اين اميد بودند كه در سنگر عزلت علاوه بر حفظ سلامت دين خود، خداوند به آنان قدرتى عنايت كند و اسبابى فراهم آورد كه بتوانند پس از پايان عزلت، قوم را از ذلت بت پرستى نجات دهند اما اراده حضرت حق، غير آن بود كه آنان مى خواستند.
منبع : پایگاه عرفان
