گروهى تصور مى كنند كه آنچه انسان به آن گرفتار است و منبعى براى زدن خسارت و زيان به آدمى است، نجات از آن محال يا حداقل مشكل و سخت است.
ولى اين تصور بدون شك تصور نا بجا و غلطى است؛ زيرا رذايل چه از نوع اخلاقى آن و چه از شكل عملى آن، خصالى عارضى هستند كه بر اثر بى توجهى يا اشتباه يا فضاى غلط محيطى، متوجه انسان شده اند و به تعبير ديگر: اينگونه صفات بر صفحه روان يا قلب يا اعضا هم چون مرض در نواحى جسم آدمى است، چنان چه براى مرض راه علاج و طبيب هست، براى اين گونه عوارض معنوى هم راه علاج و طبيب هست.
بعثت انبيا و نزول كتب آسمانى وامامت امامان و حكمت حكيمان و عرفان عارفان و ولايت اوليا، براى معالجه امراض معنوى و رفع عيوب روحى و نفسى و آراسته كردن انسان به محامد الهى است.
اگر اين عوارض قابل علاج نبود، نعوذ باللّه رسالت رسولان و ارسال كتب و تجلّى وحى و امامت امامان از جانب حضرت الهى كارى لغو و عملى عبث بود.
انبيا، طبيبان اين امراض و دستورهاى آنان راه علاج اين عوارض است، به شرطى كه انسان تسليم نبوت آنان شده و به نسخه هاى شفا بخش و سعادت آور آنان عمل كند.
منبع : پایگاه عرفان
