وجوب هزينه كردن مال در راه خدا

در آيات مربوط به انفاق و صدقه، در صفحات گذشته به طور مفصل و مشروح مسائلى ذكر شد و نيازى به بسط جديد در اين زمينه نيست، آنچه در اين قسمت مهم است اين است كه ضرورت دارد هر كسى از نظر امكانات مالى به هر اندازه قدرت و استطاعت دارد به جهاد و جهادگران يارى دهد، تا جائى كه جنگ با دشمن به پيروزى برسد، اگر در مسئله انفاق مالى كوتاهى شود ممكن است زمينه شكست براى مسلمانان فراهم آيد، كه از اين شكست آيه شريفه تعبير به هلاكت نموده است.

«امر انفاق در پايان احكام جهاد براى اين است كه انفاق- امداد مستمر و عمومى- پايه و مايه جهاد ميباشد از اين جهت كه: موجب تعاون و پيوستگى خلق و قواى داخلى جامعه و تهيه تجهيزات و تسليحات سپاهى است، و نيز انفاق فى سبيل الله منشأ كار و تحرك و بروز استعدادها و آزاد شدن از علاقهها و كشانده شدن در ميدان جهاد ميشود، چنان كه بخل دلبستگى به مال موجب ركود فكرى و خاموشى استعداد و ناتوانى و سستى اراده و زبونى و سازش كارى ميگردد.

ولاتلقوا عطف به جواب شرط ضمنى است: اگر از انفاق خوددارى كنيد دچار هلاكت ميشويد، و نبايد به دست خود، خود را به هلاكت افكنيد.

حروف زائد و هيئت تهلكه اشعار به هلاكت شديد و همه جانبه دارد، مال اندوز كه از انفاق خوددار است گمان ميكند كه مال او را جاودان ميدارد: يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ

با آن كه همين جمع و خوددارى وى را به هلاكت ميرساند: كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ

شايد لا تُلْقُوا نهى از انفاق بيش از حد باشد تا به بينوائى و هلاكت نرساند، امر احسنوا مكمل أَنْفِقُوا است چون احسان اعم از دستگيرى مالى و غير مالى و بيش از استحقاق ميباشد، و شايد معناى احسان هرچه بهتر و نيكوتر انجام دادن كار و مسئوليت باشد »

در هر صورت از آيه شريفه استفاده ميشود كه صرف اموال به ويژه در رابطه با جنگ، و تقويت مسلمانان براى نبرد با دشمنان امرى واجب، و ترك آن موجب هلاكت مردم و به هم ريختگى نظام حكومت و زندگى مسلمانان است.