يکي از القاب عالي و شکوهمند حضرت ولي عصر (عج) لقب قائم است. اين لقب از القاب خاصه است که ويژه ي آن حضرت مي باشد و بر ديگر امامان معصوم (ع) اطلاق نمي شود و نيز لقبي است که داراي رمز و راز مخصوص مي باشد و يادآور صحنه هاي حيرت انگيز و روزهاي شکوهمند و شگفت آوري است.
در رواياتي تصريح شده که مبداء پيدايش اين لقب افتخارآفرين، مصادف با عاشورا بوده است و در روز شهادت سالار شهيدان و پيشواي احرار و آزادگان جهان، حضرت حسين بن علي (ع)، از سوي ذات لايزال الهي به اين لقب مقدس و پر افتخار نايل و سرافراز گرديد.
طبري از علماي اماميه در قرن چهارم هجري، نقل مي کند که ابوحمزه ثمالي مي گويد به حضرت امام محمد باقر (ع) عرض کردم: «اي فرزند رسول الله! چگونه علي (ع) «اميرالمؤمنين» ناميده شد و حال آنکه هيچ کس پيش از او به این اسم ناميده نشده و بعد از او هم روا نيست احدي را بدين نام بخوانند؟» حضرت فرمود: «لِأَنَّهُ ميرَهُ العِلم يمتارُ مِنهُ وَ لا يمتارُ مِن اَحَدٍ سِ.ته؛ يعني، زيرا او منبع و کانون علم بود از او اخذ علم مي شد و از غير او اخذ نمي شد.» عرض کردم: «اي زاده ي پيامبر! مگر همه شما قائم به حق نيستيد و حق را بر پا نمي داريد، پس چرا تنها ولي عصر را قائم مي خوانند؟» فرمود: «چون جدم حسين (ع) کشته شد، فرشتگان صدا را به گريه و ناله بلند نموده عرض کردند: «بار خدايا از کساني که برگزيده ي تو و فرزند برگزيده ي تو، ارزشمندترين و بهترين خلق تو را کشتند در مي گذري؟!» خداوند، به آنان وحي فرستاد: «اي فرشتگان من آرام بگيريد سوگند به عزت و جلال خودم که قطعاً از آنان انتقام خواهم گرفت هر چند بعد از مدتي باشد.» آنگاه پرده از جلوي ديدگان آنان کنار زد و امامان از فرزندان امام حسين (ع) را يکي پس از ديگري به آنان نشان داد. فرشتگان از اين منظره، مسرور و شادمان گرديدند و ديدند که يکي از آن بزرگواران ايستاده مشغول نماز است. خداوند فرمود: «با اين قائم (شخص ايستاده) از قاتلان حسين (ع) انتقام خواهم گرفت.»(دلائل الامامه ، محمدبن جریر طبری،452)
و نيز شيخ طوسي (ره) نقل کرده که محمد بن حمران مي گويد امام صادق (ع) فرمود: «چون جريان شهادت امام حسين (ع) واقع شد، فرشتگان به خدا ناليدند و خروش برآورده و به خداوند متعال عرض کردند: «بار خدايا آيا با حسين که انتخاب شده ي تو و فرزند پيامبر توست اينچنين رفتار مي شود؟» خداوند شبح و سايه ي قائم (ع) را در برابر آنان در حالت ايستاده مجسم کرد و فرمود: «با اين (قائم) از ستم کنندگان به حسين (ع) انتقام خواهد گرفت.»(کافی ، ج 1،ص465)
اکنون با ملاحظه اين دو روايت، شدت ارتباط و پيوند محکم و پايدار ميان حضرت امام حسين (ع) و حضرت ولي عصر (ع) را بنگريد. آري لقب مقدس قائم در روز شهادت حسين و به برکت امام حسين (ع) به آن حضرت اعطا شد و در رابطه با شهادت امام حسين (ع) مهدي (ع) قائم آل محمد (ع) گرديد.
به جبران اين عدم امکان حضور، و نبودن قهري- نه اختياري- در صحنه کربلا و روز عاشورا، براي خود برنامه اي قرار داده که با تأکيد تمام از آن اسم برده و بيان مي کند و آن ندبه و گريه هاي بلند بر امام حسين (ع) آن هم در هر صبح و شام و به صورت مستمر و به عنوان يک عمل هميشگي و قطع ناشدني مي باشد.
اولاً: خود گريه به صورت گريه هاي معمولي نيست. بلکه به صورت ندبه و زاري و گريه هاي دردمندانه و بلند بلند است.
ثانياً: علي رغم نوع داغداران که اگر صبح بر عزيز از دست رفته خود گريه کردند ديگر عصر و شب گريه نمي کنند، آن بزرگوار، هم صبح گريه مي کند و هم هنگام عصر و شب.
ثالثاً: برخلاف ديگران که چند روز سوگواري نموده و بعد عزاداري را رها مي کنند و اگر احياناً يک روز تحت تأثير عواملي، گريه کردند براي مدتها آرامند و يا بکلي عزيز از دست رفته خود را فراموش مي کنند، امام زمان (ع) هر روز و شب در اين سوگواري است و اين عزا براي او کهنگي ندارد و اين آتش سوزان و پر از لهيبي که در جان مقدسش ايجاد شده، خاموش نمي شود و به سردري نخواهد گرائيد.
اوج مراتب ارتباط و دلدادگي و عشق سوزان حضرت مهدي (ع) به جد بزرگوارش امام حسين (ع)، اينجا بروز مي کند که مي گويند: «به جاي اشک در عزاي تو خون مي گريم.» چنانکه اين جمله، بيانگر شدّت مصيبت حضرت سيدالشهدا (ع) و عمق فاجعه کربلا و ظلم و ستم بني اميه است.
منبع : سایت عاشورا
