دانش تأويل نزد خداست‏

وجود مقدسى كه قرآن را براى هدايت ناس نازل كرده، و آيات آن را به محكم و متشابه تقسيم نموده معنا و مصداق آيات متشابه را مى‏داند، و تاويل كتاب ويژه اوست، و حضرت او همه معانى و مفاهيم آيات را از افق قلب مقدس پيامبر طلوع داده و دانش تاويل آيات را اهل‏بيت از آن حضرت به ارث برده‏اند، چنان كه آيات قرآن مى‏گويد جز خدا كسى غيب نمى‏داند ولى در پاره‏اى از آيات مى‏گويد مگر اين كه دانش غيب را براى فرستاده‏ام رضايت دهم.

عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ:

خدا داناى به غيب است و هيچ كس را بر غيب خود آگاه نمى‏كند مگر پيامبرانى را كه براى آگاه شدن به غيب انتخاب كرده است.

يا درباره‏ى شفاعت مى‏گويد: شفاعت فقط مخصوص خداست و احدى را حق شفاعت نيست مگر آن را كه خداوند اذن شفاعت دهد:

قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ:

بگو همه شفاعت ويژه‏ى خداست، فرمانروائى آسمانها و زمين فقط در دست قدرت اوست.

يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ:

در آن روز شفاعت شفيعى سود ندهد مگر آن كه خداى رحمان به او اذن شفاعت دهد.

اين كه علم به تاويل آيات ويژه‏ى خدا و راسخون در علم است بنابراين اساس است كه «واو» راسخون در علم حرف عطف حساب شود و راسخون در علم عطف بر و ما يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ‏ باشد، چنانكه در روايتى از حضرت باقر (ع) نقل شده كه آن حضرت واو را واو عاطفه گرفته‏اند:

حضرت در تفسير آيه مى‏فرمايد:

«يعنى تاويل القرآن كله الا الله و الراسخون فى العلم:»

احدى همه تاويل قرآن را جز خدا و راسخون در علم نمى‏دانند.

راسخون در علم بنا بر روايات فراوان و معتبرى كه در كتاب‏هاى حديث مانند كتاب شريف كافى و بحار و ..... نقل شده امامان از اهل‏بيت عليهم السلام هستند.

از حضرت صادق (ع) روايت شده:

«نحن الراسخون فى العلم و نحن نعلم تاويله:»

راسخون در علم ما هستيم و ما تاويل آيات قران را مى‏دانيم.