زندگى مسالمت آميز، و رفتار حكيمانه، و پيوند عاشقانه در كانون خانواده، و در فضا و عرصه ى خانه، از هدف هاى اساسى و ريشه اى فرهنگ الهى است، و كسى كه به اين حقيقت با ديده ى دقت و نظر عقلى بنگرد و آن را بكار گيرد، انسانى متدين و متعهد است، و هر گاه شخصى اين واقعيت را ناديده انگارد، بدون شك از نظر ايمانى ضعيف و فاقد ارزش مذهبى و اخلاق انسانى است.
پيامبر اسلام مى فرمايد:
«كلما ازداد العبد ايماناً ازداد حباً للنساء:»
هر چه ايمان و اعتقادات مذهبى انسان اضافه شود و قدرت يابد، به همان اندازه نسبت به همسرش مهربانتر مى شود.
و نيز از آن حضرت روايت شده:
«احسن الناس ايماناً احسنهم خلقاً، و الطفهم باهله و انا الطفكم باهلى:»
مؤمن ترين مردم كسى است كه اخلاقش نيكوتر باشد، و نسبت به خانواده اش از همه مهربان تر قلمداد شود، بدانيد كه من از همه شما نسبت به خانواده ام مهربان ترم.
حضرت صادق (ع) فرمود:
«من اشدّ لنا حباً، اشتد للنساء حباً:»
كسى كه محبتش به ما شديد شود، عشق و محبتش به همسرش شديد مى شود.
راستى عجيب است، امام معصوم محبت شيعه را به همسرش به محبت اهل بيت عليهم السلام ربط داده و گويا محبت و عشق ورزى به همسر مرحله اى پس از محبت و عشق ورزى به اهل بيت است.
و نيز از آن حضرت روايت شده:
«ما اظن رجلًا يزداد فى الايمان خير الا ازداد حباً للنساء:»
گمانم اين نيست كه هر چه به ايمان مردى از جهت خير و خوبى اضافه شود، محبتش به همسرش اضافه نگردد.
از اين روايات بسيار عالى و مهم استفاده مى شود كه اولياء الهى و پيامبران عظام و امامان بزرگوار، همسران خود را دوست داشتند و به آنان محبت مى نموده و احترام مى گذاشتند، و به پيروان خود سفارش مى كردند كه زنان را گرامى بدارند، و اين مسأله را جزء ايمان و نتيجه ى اعتقاد به مبدء و معاد معرفى مى نمودند، و اينگونه مردان را در پيشگاه حق محبوب ترين و مقرب ترين انسان ها مى دانستند، تا جائى كه رسول اسلام خود را از نظر عمل به اين قانون حق پيشگام ترين انسان ا معرفى مى نمايد و در احاديث آمده كه ناديده گرفتن اين حقيقت را مايه ى بدبختى و عذاب اخروى مى دانند، لازم است به اين داستان تاريخى كه بس آموزنده است توجه نمائيد:
منبع : پایگاه عرفان
