«فصاحت نبى اكرم صلى الله عليه و آله موهوب بود نه مصنوع، آن جان نيرومند كه نورافكن تاريخ بود، با آن اقتدار عجيب بر احاطه معانى كه خدايش داده بود، با آن تسلط شگفت انگيز كه بر لهجات عرب، خاصه لهجه مهذب و كامل قريش، داشت، با آن قوت عزيمت و استقامت طبع، كه با حوادث سهمگين تحدى مى كرد، با آن صفاى خاطر كه چون آسمان، بلند برتر از حوادث بود و غبار كدورت آسان نمى گرفت، به حق در سايه قرآن به مرحله مادون آن بى منازع به او رنگ فصاحت تكيه زده بود. به راستى كه خداوندش براى ابلاغ رسالت نيكو پرورانده بود، و براى وصول بدان اوج كمال كه خلوتگاه راز است، همه رنج هاى گوناگون حيات را از مرارت يتيمى، گزش فقر، داغ فرزند، هول دائم از خطرات، حيرت نابسامانى، محنت غربت و برتر از همه، انزواى توان فرساى كشنده؛ يعنى بلاى تنهايى در جمع بى خبرانِ پر مدعا، چشيده بود».
چنين شخصيت بى نظيرى از طرف خداى بزرگ، مأموريت ابلاغ دين را داشت، دينى كه منبع فيض آفرينش به او وحى مى كند، تا او در سايه شخصيت والايش به جهانيان برساند، آيينى كه سرچشمه وجود، عالم، عادل، حكيم و آفرينش، به وى ابلاغ مى نمايد و او را مأمور تبليغ آن مى كند، دينى كه سرچشمه آن حق و رساننده به نبى اسلام، امين وحى و قانون اساسيش قرآن و مأمور تبليغش چنين رادمردى باشد، باز هم مى توان گفت در دنياى علم آنهم دنيايى ناقص و ناتوان از اخلاق و معنويات، و دنيايى كه علم در او چون نقطه صفر و مجهولات بى نهايت است، مانع از ترقى، پيشرفت، تعالى و تمدن است؟
آيا رد چنين شخصيتى دليل بر كمال بى انصافى، جهالت و حماقت نيست؟
آيا شخصيتى چون پيغمبر صلى الله عليه و آله كه تمام كمالات و اوصاف انسانى، در حد اعلا، در او جمع بوده و جزئيات زندگى كسى چون او، در تاريخ منعكس نشده و تاريخ مانند او را در فضايل بياد ندارد، ممكن است پايه گذار دينى باشد كه مانع از ترقى و تعالى بشر گردد؟!!
ما قبول داريم دنياى امروز دنياى علم است؛ ولى بشر افسار گسيخته، تمام معنويات را از دانش جدا كرده و جز معلومات خشك طبّى، نجومى، رياضى، فيزيكى، اسلحه سازى، روانشناسى بى روح و تاريخ و جغرافيا و.. چيزى براى بشر نگذاشته، علم، امروز جز اين كه وسايل راحتى براى جسم بشر، از تمام برنامه ها ساخته، آن هم عده اى قلدر و زورگو و ثروتمند از آن كمال بهره را مى برند، آيا كار ديگرى كرده و معجز ديگرى از او سرزده است؟
امروزه ممالك متحده، از بهترين برنامه هاى علمى، سياسى و مالى در جهان بهره مندند و كشورى در جهان همدوش او نيست، در حالى كه چراغ علم و دانش، در آمريكا به طور چشمگيرى روشن است، آنچنان كه پايش به كره ماه رسيد؛ ولى از نظر معنوى و اخلاقى در رأس فقيرترين كشورهاى جهان است، به طورى كه آن كشور بيشتر به جنگلى پر از حيوانات درنده و وحشى شبيه است، تا به كشورى انسان نشين.
چه خوب است آنها كه مى گويند: دنيا، دنياى علم است؛ يعنى سعادت، نجات و خوشبختى در سايه اين دنياست، برنامه زير را كه يكى از صدها برنامه ننگين در آمريكا است، بخوانند و از اين رجز خوانى آميخته با غرورِ تو خالى و شبيه «من آنم كه رستم بود پهلوان» دست بردارند؛ زيرا جهان غرب، در تمام علوم پيش رفته است؛ ولى رجز خودنماييش را اينان مى خوانند، و عجيب تر آن كه عده اى پس از بيرون آمدن از سينما و كاباره و برخى پس از تعليم گرفتن از شب نشينى هاى نامشروع و گروهى پس از بيرون كردن سر از ترياى طويله و مست شدن از برنامه هاى ننگين و رسواى مراكزى چون كاخ جوانان و ديگر مراكز فساد، به جاى بيدار شدن و بيرون آمدن از منجلاب فساد و حفظ قداست عمر عزيز و گرانبها، از مصرف شدن در اين برنامه هاى جهنمى، تمام حملات ناجوانمردانه خود را، متوجه دين و اهل دين كرده و مكتبى را كه خداى عالم براى سعادت انسان، به وسيله پيغمبر بزرگ، به بشر عرضه كرده است مانع از ترقى مى دانند!
منبع : پایگاه عرفان
